اومدم خداحافظی کنم،شاید واسه ی همیشه،شایدم...خیلی حرف نگفته داشتم

ولی دلم باید قبول کنه که تو رفتی،دیگه نیستی و نمی خوای که باشی. نمی خوام

که بیای و توی تاریکی من بسوزی،حیف توئه که با من باشی، حیف توئه.

هرجا رفتی و هرجا هستی ، بدون که توی این دنیا من وجود داشتم، من دوستت

داشتم.اینارو گفتم که دلم آروم بگیره،آخه بدون تو...نمی تونه.باشه ، اینوسرنوشت

واسه ی من نوشته، اصلا سهم من از تو همین بوده. سهم من از تو فقط اشک بوده

و یه حس قشنگ.میگن نمی شه فاصله هارو با اشک پر کرد ولی من این کارو می

کنم چون چاره ی دیگه ای ندارم، مثل همیشه ، اما دیگه اشک هم دردی از دلم دوا

نمی کنه .

نگاه زیبای تو و چشمای تو این حس رو در من بوجود آورد که می تونم عشق بورزم و

وقتی به خودم اومدم که دیدم عاشقت شدم. واسه ی این عشق، همین یه قربانی

که منم، کافیه. من باید ازت بگذرم ، عشق ما برتر از خود ماست.

برو ولی بدون که من فراموشت نمی کنم، نمی تونم این کارو بکنم. تمام وجودم از

توئه. اگه یه روز دفتر خاطراتتو ورق زدی، یادت بیاد که قلب منو چشمای من همیشه

چشم به راهت می شینه. آره برو ولی بدون اینجا یه نفر واست می مرد . مطمئن

باش که همیشه به یادتم.اینجا همه چی یادآور توئه ، حتی فصل پاییز که منو با تو

آشنا کرد، فصل عشق برای من.

تو رفتی ولی این بغض لعنتی منو رها نمی کنه . تو دلمو بردی و رفتی . مواظبش

باش.

این وبلاگو دوتای قبلی رو واسه ی تو ساختم ولی هیچ کدومش....می بینی ؟حتی

سرنوشتم با من لج داره اما مهم اینه که من تورو دارم، تورو ...عاشقتم تا همیشه .

حالا دیگه تو رو داشتن خیاله ، دل اسیر آرزوهای محاله . غبار پشت شیشه میگه

رفتی ولی هنوز دلم باور نداره . حالا راه تو دوره، دل من چقدر صبوره ، کاشکی بودی

و می دیدی زندگیم چه سوت و کوره. آسمون از غم دوریت، حالا روز و شب می باره ،

دیگه تو ذهن خیابون منو تنها جا میذاره، خاطره مثل یه پیچک می پیچه رو تن خستم ،

دیگه حرفی که ندارم دل به خلوت تو بستم .