تموم شد. چقدر زود گذشت، مثل یه خواب، مثل یه رؤیای شیرین. کی باورش
میشه؟ یه سال شد. درست یه سال پیش، 13 مرداد 85، روز جمعه، آخرین
باری بود که بهم اجازه دادی صدای قشنگتو بشنوم، صدائی که واسه من مثل
ترنم بارون نوازشگر بود، آخرین باری بود که بهم نگاه کردی. اون روز نمی
دونستم که دیگه نمی تونم هیچ وقت عطر نفس هاتو حس کنم، نمی دونستم
دارم واسه همیشه از دستت میدم.
یه سال سکوت...بغض داره خفم میکنه . میخوام داد بزنمو بگم: از عاشقی
خسته نیستم چون یاد تورو توی سینم دارم، چون عاشق توأم، میخوام بگم
چقدر دوستت دارمو تو نمی دونی.
توی این یه سال چندبار دیدمت، خیلی کوتاه، ولی نو هیچ وقت نگاهمو ندیدی،
صدای قلبمو نشنیدی ، حس نکردی ، شایدم من لیاقت نگاه مهربونتو نداشتم.
هر دفعه مثل باد از خلوم رد می شدی و مثل مه ناپدید می شدی ولی من
اون صحنه هارو تا همیشه توی ذهن عاشقم مرور می کنم. تو بدون اینکه
خودت بدونی داری کم کم منو از همین دیدارهای چند ثانیه ای هم محروم می
کنی. الان72 روزه که ندیدمت. انتظار داره منو می کشه اما به امید دوباره
دیدنت زنده ام و زندگی می کنم .
اینو خوب می دونم، خیلی خوب ، من اینو از برم که تو بر نمی گردی.
با وجود تمام اینا، من، بهار، می تونم حست کنم، هرلحظه و توی تک تک دقیقه
ها.
تو نیستی، کنارم نیستی اما قلبم،کلبه ی عشقم خونه ی توئه، میعادگاه
عشقمون اونجاست. این قلب پر از خاطراتیه که یادآور توئه پس همیشه برام
زنده ای. من می تونم با تک تک سلولهام درکت کنم.
آره، من یه دیوونم، دیوونه ای که عاشقه، دیوونه ای که عشق این بلارو سرش
آورده، دیوونه ای که دیوونه ی توئه. تو تمام زندگی این دیوونه ای، تو همه ی
وجودشی . گردباد سرنوشت تنشو می لرزونه ولی این دیوونه ریشه هاشو
توی قلب تو محکم کرده.
هیچ وقت فراموشت نمی کنه، هیچ وقت...
نویسنده: بهاره(پنج شنبه 86/5/11 ساعت 5:32 عصر)
