از عقربه هاي ساعت آموختم صبوري را ؛كه قرنهاست در پي هم مي دوند و بهم نمي رسند و نااميد نمي شوند.

در پي تو مي دوم و در انتظار رسيدن نيستم و مي دانم كه دست نيافتني ترين روياي من دوباره با تو بودن است و بس .

تو عقربه ثانيه شماري و من عقربه ساعت شمار كه هربار براي شصت ثانيه
سايه ات بر سرم مي افتد و باز هم اين دل را هوايي مي كند تا در پي تو بدوم ...

دويدني بي حاصل
ولي تو نياموزياااااااااااا. خوب نيست . اينارو فقط بخون . اوكشلن