که مه شبان تارش لب بام کس نشيند

نرسيده باغبان را ستمي از اين فزون تر

ثمر رسيده اش را دگري رسد، بچيند

تو مبند دل به ياري که ز بهر روزگاري

به اميد برگ و باري،دگري بر تو گزيند

قشنگه نه ؟